Nº 209 da Revista E N C R U C I L L A D A

GUIEIRO

A celebración da eucaristía non pasa en occidente polo seu
mellor momento. As comunidades están cansas. Os presbíteros
maiores. Os nenos aburridos. O mozos ausentes. Con difcultades,
logramos ter, no mellor dos casos, unha pastoral de mantemento,
pero non se augura un futuro vizoso á vida parroquial con esta
xeral atonía.
Hai curas heroicos. E leigos moi comprometidos. Hai tamén
intentos de reagrupamento pastoral. Pero os sacerdotes, cada día
máis escasos, no fondo, seguen a facer o que sempre se fxo: multi
plicar eucaristías nun tempo récord facendo quilómetros sen case
poder falar coa xente. Deste xeito, hai misas, pero non se crea
comunidade.
Nunca se apostou en serio por comunidades adultas con leigos
formados e liberados para dirixir unha comunidade de seu, de xeito
que, ante a ausencia de presbíteros, varóns e célibes, a relación dos
curas coas súas comunidades fose de presenza e acompañamento
puntual, a fn de presidir sacramentos nunha parroquia viva onde
a evanxelización e a caridade tivesen uns responsables autónomos,
leigos, homes e mulleres ben formados pero non ordenados.
Non se fxo antes e non se está a facer agora. E cómpre sinalar
que os líderes de comunidades con licenciatura en teoloxía non
xorden da nada. Hai que crealos. E para iso fai falla, como mínimo,
unha ou dúas xeracións. Xusto as que levamos perdidas dende que
se detectaron os primeiros síntomas inmediatos do fenómeno da
secularización, da interrupción xeracional na transmisión da fe e a
masiva ausencia de vocacións ao ministerio ordenado.
Seguimos pensando co espírito clerical que denuncia o Papa
Francisco, ao considerarmos que os cartos da diocese só están ben
gastados se pagan o soldo dun presbítero. E a ninguén se lle pasa
pola cabeza inverter cartos na formación e no traballo de leigos
que lideren comunidades orfas de presbíteros. Pois tan bautiza
dos son uns coma outros. E tanto dereito eclesial teñen uns coma
outros a que os bens de toda a Igrexa sufraguen a formación e o
salario de ambos.

___________________________________________________________________________________

Perdón! (Reflexión de institucións católicas sobre os escándalos de pederastia

Perdón!
Reflexión de institucións católicas sobre os escándalos de pederastia

Un grupo de institucións católicas quere pedir perdón á sociedade
polos escándalos de pederastia, denunciar algúns defectos da Igrexa
que puideron contribuír a ela e pedirlle que estude todas as súas cau
sas (psicolóxicas, sociais e estruturais) lamentando que todo o servizo
humano que a Igrexa tenta achegar quede ofuscado e contaminado
por esta peste da nosa época. Oxalá que a comisión vaticana que
acaba de ser convocada atope camiños para solucionar este drama.
Iso tenta dicir o seguinte texto. Se a présa, o verán e as inevitábeis dif
cultades deste tipo de accións, impediron a algúns asinar, queda sempre a posibilidade de adherirse a el (dirixíndose a Relixión Dixital).
(15.10.2018)

Nunca será sufciente o que se faga para pedir perdón e reparar
o dano causado… A dor das vítimas e das súas familias é tamén a
nosa dor… Sentimos vergoña cando constatamos que o noso estilo
de vida desmentiu e desmente o que recitamos coa nosa voz…, que
non actuamos a tempo recoñecendo a magnitude e a gravidade
do dano que se estaba causando… É necesario que cada un dos
bautizados se sinta involucrado na transformación eclesial e social
que tanto necesitamos. (Francisco, bispo de Roma, Carta ao pobo
de Deus, 20.08.2018)

_______________________________________________________________________________