Nº 202 da Revista ENCRUCILLADA

Ten a súa disposición o número 202 DA REVISTA ENCRUCILLA

Coma sempre poden consultaar as dúas ligazóns: en aberto paara subscritores e limitda para visitantes da Web.

É un signo do noso tempo a apoteose do provisional, o enxalzamento do cambio, o eloxio do traslado e o movemento. O progreso é
concibido coma adaptación continua, mutación constante, actualización sempre aberta e sempre disposta a un novo comezo.
Pola contra, o estable, o permanente, o inmutable, o herdado
connota o desagradable recordo do rancio conservadorismo, o perigo de quedarse atrás, o medo de quedar superado polo propio tempo. E todo isto coma algo fondamente demodé do que cómpre fuxir
coma do demo.
O triunfo de Zara e Ikea serían imposibles se non imperasen na
nosas sociedades globalizadas os valores lowcost da celeridade, a
utilidade inmediata e a posibilidade de tirar novamente con todo
cando nos dea a gana. Esta é a clave: que nada nos ate, que nada
nos pese, que todo sexa portátil, que nada nos impida o cambio, a
transformación, o movemento, ese novo comezo do que sempre,
cada certo tempo, parecemos precisar.
Non será esta unha das razóns de que a nosas vidas teñan tantas
posibilidades de expansión e reincidencia horizontal e tan poucas
de profundidade vertical? A entronización do mudable impide a decisiva aposta pola permanencia, a autenticidade, a resistencia, calidades esas sen as cales non hai existencia humana digna de ser vivida. A parva admiración polo cambio mesmo posibilita o crecemento
de persoas e movementos con discursos camaleónicos cuxa divisa
se cifra na adaptación continua cristalizada en discursos oscilantes
que din a todos o que cada un quere ouvir. Non hai palabra. Non
hai pasado. Só unha leve e provisional instalación no presente que
está convencido de que sempre pode facer novo o que xa concibiu
fráxil e nunca perentorio.
E así temos existencias bonsáis. Podando ramas e coutando raí-
ces vivimos vidas achicadas incapaces de atreverse a pensar a eternidade. E sen pregunta pola eternidade non hai presente radical,
non hai densidade vital que nos permita concibir a liberdade que
nós mesmos somos coma a nosa capacidade para o defnitivo, para
o que xa non queremos someter novamente a ningunha nova negociación, para aquilo que asumimos como esencial e constitutivo na
nosa existencia. Ulises atouse ao mastro do barco para resistir, para
permanecer, para afrmarse a si mesmo ante o engaiolante reclamo
dos cantos de serea. Ser libre é atarse á palabra defnitiva e facerse
un con ela mantendo o propio discurso –feito vida– no balbordo
sempre oscilante e atractivo do ruído social.
Isto é o que signifca personalizar a fe. Isto é o que nos ofrece o cristianismo: un proceso de confguración persoal no Espírito coa Palabra
eterna de Deus Pai. Disto trata este novo número de Encrucillada.
Andrés López Calvo estuda os procesos catecumenais de iniciación. Alfonso Novo os pasos dados no último Sínodo Diocesano
de Compostela ao respecto. E tanto Mencha Leirós coma Marisa
Vidal e Manolo Regal nos achegan espazos –coma a Escola de Espiritualidade, o Espazo de teoloxía feminista ou o ámbito comunitario máis próximo– onde é posible enraizarse nun camiño no que o
cambio implica repouso, asentamento, maduración e afondamento.
En liña con estes mesmos procesos está o artigo de Xavier Carro
sobre Carlos Casares, autor homenaxeado neste ano 2017 no día
das Letras Galegas. A dimensión relixiosa é busca continua do rostro de Deus. O prof. Carro, e a ilustración de Sole Pite, axudan ao
lector a percibir na vida e na obra do escritor ourensán eses invisibles sendeiros de transcendencia.
Na sección de documentos recollemos dúas cartas. Unha escrí-
bea Christina Moreira e outra as Mulleres Cristiás Galegas. A primeira fala da vocación da autora ao sacerdocio. A segunda vai dirixida ao arcebispo de Compostela, logo de facer pública unha nota
sobre a cuestión do sacerdocio feminino a propósito da aparición
nos medios do ministerio de Christina.
No lugar para o recordo facemoslle sitio a unha muller cun periplo vital digno de coñecer –Mónica Homorodion– e a un músico
especial voceiro dunha cultura galega emerxente nas noites compostelás: Narf.
Pechamos o número coas habituais crónicas e cunha interesante
recensión.
Pedro Castelao

Nº 201 da Revista ENCRUCILLADA

GUIEIRO DO Nº 201

Algo ben estraño sucede coa familia. Na orde da realidade non
hai cousa máis estimada. E de xeito natural e espontáneo. Así o re-
flicten as enquisas. Diso dan testemuño os milleiros de fogares, durante
a crise, sostidos polos ingresos dos anciáns da casa. A familia
é, de seu, un insubstituíble lugar de refuxio, solidariedade e pulo.
Porén, no ámbito do discurso público nada hai que teña connotacións
máis rancias, coma algo claramente demodé, que falar da
protección da familia.
É unha cousa estraña, pero así é.
De feito, esta tensión entre realidade estimada e discurso pexorativo
vólvese máis evidente cando a defensa da familia procede
da boca dos dirixentes eclesiais do noso país. Non é honrado non
recoñecer que, no noventa e nove por cento do que din, teñen toda
a razón respecto do coidado e protección que precisan os núcleos
familiares como células básicas do tecido social. Pero tampouco
o sería non facer explícito que o seu discurso imbra, ao estar inzado
de alcatreos de tempos pasados ou de gafumes de ambientes
excesivamente pechados ás novas realidades familiares que tamén
precisan un acaído discernimento que non ten por que ser sempre
negativo.
Outramente ocorre coa Exhortación Apostólica Amoris Laetitia
do 19 de marzo de 2016 do papa Francisco. Hai nela un novo recendo
deitado dun novo ollar que, non obstante, é tan vello coma
o Evanxeo.
Un primeiro estudo de Andrés Torres Queiruga danos o marco
xeral no que hai que comprender esa nova proposta que, como dixo
agudamente o cardeal W. Kasper, non cambia nada, pero cámbiao
todo. Torres Queiruga propón unha moral autónoma que libere á
relixión para a súa tarefa máis específica: a de fundamentar de maneira
absoluta o compromiso moral co ben e co obrar evanxélico.
Quen isto subscribe ocúpase dalgúns aspectos centrais dos capítulos
cuarto e quinto do amentado documento para ofrecer unha
reflexión sobre o amor no matrimonio. O decisivo está na proposta

de cambiar a perspectiva. De pensarmos de xeito inercial nunha
vivencia finita do amor só tendencialmente aberta ao infinito, non
deberiamos mudar o esquema para invertelo radicalmente?
Xosé Manuel Caamaño achégase á Amoris Laetitia desde a perspectiva
da teoloxía moral. Destaca o valor da conciencia e o énfase
nun necesario discernimento que, en absoluto, ten por que ser confundido
cun parcial subxectivismo.
Xaquín e Feli, por unha banda, e Marisa Vidal, pola outra, ofrécennos
dúas achegas nas que os primeiros contrastan a súa longa
experiencia matrimonial con determinados pasaxes do documento
destacando aspectos positivos e algunha limitación. O mesmo fai
Marisa Vidal, comezando por unha reflexión sobre as cuestións dos
roles e o xénero para sinalar a necesidade dun cambio radical á hora
de enfocar estes asuntos.
O documento da paz deste ano podédelo atopar na nosa web:
www.encrucillada.gal, lugar de encontro virtual onde tamén podedes
atopar todas as lecturas deste Ciclo A en soporte dixital. Este
número complétase coas habituais crónicas de política, cultura e
Igrexa, así como cos debuxos de Soedade Pite. Tamén incluímos un
feixe de interesantes recensións que esperamos sexan do gusto de
todos vós.
Pedro Castelao