Fedía a sardiñas  afumadas. Aquel cheirume duro, pesado, prendíanselle na roupa, no corpo, deixando nela estampa da fábrica onde traballaba. A peixe e humanidade ulía o ar, a roupa, a taberna na que comía unha cunca de caldo… O encargado, que a asaltaba entre caixas de peixe apiadas en currunchos escuros, tiña  esa mesma imbra. Seu bafo quente e noxento, alcatreando a tabaco e brea, arrastrábaa ao escuro, sobábaa pola forza e logo apartábaa cun empurrón. Aquel ritual de abuso sen palabras alleábaa do seu propio corpo, facéndoa sentir soa, despegada de si.

Na noitiña camiñaba de volta para casa, monte arriba. As malvas de olor plantadas na porta, a escuma dos salseiros, varrían o noxo e despegaban do seu corpo gafos alleos.
Recuperábase a si mesma ao chegar a casa. Acendía o candil, preparaba a cea… Ao mastigalo, o peixe deixaba de ser o seu inimigo para ser alimento, parte de si. As gaivotas chiaban esperando os restos dos restos, as sobras dunha cea que saboreaba amodo, soñando alzar o vo con elas e perderse no mar e na escuma. Aquel nordés limpo, o estrondo das ondas batendo nas pedras,…
Promesa doutra vida!

Marisa Vidal Collazo