Gustavo Gutiérrez. Un discípulo senlleiro de Xesús de Nazaret

Gustavo Gutiérrez na memoria

Un discípulo senlleiro de Xesús de Nazaret

Hoxe, coa nova do seu pasamento, queremos lembrar na nosa web a Gustavo Gutiérrez. A súa persoa e o seu pensamento foron, e seguirán sendo, inspiración para quen soña con transformar o mundo á luz da Boa Nova de Xesús de Nazaret.

O seu libro “Teología de la Liberación. Perspectivas” publicado no ano 1971, marcou un antes e un despois no modo de reflexionar a fe nos novos camiños que inspiraba o Concilio Vaticano II. A vida dos e as máis empobrecidos, a súa dor, as inxustizas padecidas estiveron sempre no centro de toda a súa obra buscando soster a súa esperanza, as súas loitas e a súa fe. 

Gustavo Gutiérrez ensinounos que “A teoloxía debe ser crítica e liberadora, situada no contexto histórico dos pobres e oprimidos. A súa función non é só interpretar o mundo, senón transformalo á luz do Evanxeo” (Teología de la Liberación. Perspectivas). Foi sacerdote e dominico, entendendo que  “A espiritualidade é o seguimento de Xesús, non desde unha perspectiva teórica, senón práctica, desde a vivencia cotiá” (Beber en su propio pozo).

Soubo, desde a súa propia experiencia, que “falar de Deus no medio da dor non é unha tarefa fácil; é necesario facelo desde a solidariedade con quen sofre, recoñecendo que as súas preguntas son tamén as nosas preguntas” (Hablar de Dios desde el sufrimento del inocente).

Gustavo Gutiérrez foi un profeta que nos convidou a escoitar a Deus na vida, a sentilo apoiando os anhelos de liberación de quen son obrigados a habitar as marxes da historia, a ser portavoces do seu amor e bondade. 

Hoxe queremos facer memoria agradecida da súa persoa, sen esquecer que segue nas nosas mans a tarefa da liberación. Un horizonte nado da fe e a esperanza como el ensinounos.

“Cando a escuridade é maior, un fósforo aceso, unha faísca, un vagalume ten un alcance inusitado e levanta a nosa esperanza. Por instantes permíte que nos vexamos as caras, saber que estamos aí, percibir rostros menos deprimidos e medorentos dos que as tebras nos podían facer penssar, sentir miradas que convidan ao dialogo e á colaboración. Iso anímanos a acender outras luces e crebar a incomunicación (…) Son pequenas pero contaxiosas luces que aluman coa súa entrega e xenerosidade unha espesa noite. A luz non esta ao final do túnel, áchase no mesmo túnel, nas persoas que transitan por el. A elas tócalles iluminalo; mais aínda, facer caer os seus muros e o seu teito, para que deixe de ser un entalado e obrigado camiño e se converta nunha ancha, franca e luminosa avenida que nos conduza a equidade e á xustica” (Gustavo Gutiérrez, La densidad del presente, Lima, 2003,  428-429).

Na memoria de moitas e moitos

Accede á revista

Encrucilla 233

Xa es subscritor/a?