1ª lectura: Miq 5, 1-4a. Salmo: 79

2ª lectura: Heb 10, 5-10.

Evanxeo:  Lc 1, 39-45

Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña a unha vila de Xudea. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón chea do Espírito Santo, exclamou Isabel a grandes voces:

–Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu ventre. ¿Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. ¡Ditosa ti, que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!

Meditación

Os relatos da infancia de Xesús escritos por Lucas, máis que datos históricos, pretenden ofrecernos  cadros simbólicos, cos que describir as formas da presenza de Deus no medio de nós –presenza sinxela e misteriosa a un tempo–, e as mellores maneiras de captar esa presenza e de gozar con ela, pois trátase dunha presenza de vida e de liberdade para todos nós, para o conxunto da nosa sociedade. Son relatos sinxelos, moi vivos, construídos ao redor de figuras crentes moi expresivas, que se desenvolven con maneiras das que moito podemos aprender. Neste contexto, a figura de María colle importancia nas celebracións cristiás do Advento na medida en que se van achegando os días do Nadal.

María visita á súa prima Sabela. Podemos reparar na importancia do vivido nesa acción relativamente simple, que todos tantas veces facemos, ou podemos facer. Cousas sinxelas, pero que posibilitan que o misterio de Deus, a bondade de Deus sexa coñecida e gozada.

Visitar: saír da casa, do propio, ir á casa allea, ao mundo alleo; andar camiños, asumir dificultades, superar comodidades; visitar a calquera, a aqueles/as de quen sabemos que son portadores/as de moitas bondades, ou a aqueles/as que nestes tempos de crise están envoltas en aflición, esperando apoios e alentos. Quizabes especialmente a estes.

Encontrarse: situarse corporalmente, espiritualmente diante do outro/a; os encontros sempre teñen algo de reto, de incomodidade segundo os casos. Porque, se visitamos, o encontro leva consigo compartir: falar das cousas fondas, gratas ou non gratas que cada un leva na súa mente, no seu corazón. Falar de ideas, de feitos, de sentimentos. Falar do que un soña, e mesmo dos soños que Deus vai depositando, como semente de vida, nas nosas entrañas, no noso corazón. Os encontros resultan imprescindibles para o noso benestar, para o noso crecemento, para a nosa liberación.

Visitar, encontrarse, compartir, facéndoo con humildade, co desexo de descubrir o don de Deus encerrado no ventre, na vida da outra persoa; a presenza de Deus que nela se me ofrece, se me regala. Cantas veces se nos escapan verdadeiras marabillas de Deus agachadas nas vidas humildes de persoas humildes! É unha bendición, que un pode desexar, buscar con todo o corazón, iso de saber descubrir as sementes de Deus nas mil pequenas cousas que compoñen o noso día a día. Sen dúbida as persoas que están sufrindo as consecuencias moitas veces dramáticas da crise pódennos abrir os ollos para comprender moitas cousas sobre a vida, sobre as relacións sociais, sobre a nosa maneira de vincularnos aos bens materiais, sobre a nosa liberdade ante eles, sobre ata que punto o amor, a solidariedade ten peso e consistencia nas nosas vidas, sobre as nosas opcións políticas.

Visitar, encontrarse, compartir, descubrir, aprender, darlle nome ás cousas, dicilas, publicalas, para que o que é don de Deus saia e colla a canta máis xente mellor. E que a forza de salvación vivida nos seos humildes das persoas humildes se espalle alentando soños, axudando a superar perezas, creando redes de afecto, de agradecemento, de animación, de esperanza, agora que as esperanzas tanto fraquean e todos estamos tentados de cruzarnos de brazos e abandonar, ou refuxiarnos quizabes no feito de que, polo que sexa, eu podo estar librando da crise coas súas inxustas perturbacións.

E bendicir a Deus con alegría pola súa presenza viva entre nós, desenvolvendo unha espiritualidade sinxela na vida, desde a vida, que nos vigorice no noso estar presente na vida das persoas, na sociedade, e no de aceptar as demais persoas como presenza de Deus na nosa vida.

María é un modelo de toda esta labor humana, espiritual. María, a crente, a que se fia de Deus, a que cre que Deus é capaz de encher de vida os ventres humildes, mesmo os ventres estériles; a que nos invita a encher do necesario as casas que o precisan; María, a entregada , a disposta a esperar contra toda esperanza, a soñar, porque aprendeu a pousar a súa esperanza nas mans sólidas de Deus, das promesas de Deus. María, a alentadora de soños, soños persoais e soños sociais. María, a mestra, a que nos leva da man nun recorrido humano e espiritual desde a esterilidade á plenitude, desde a tristeza á ledicia, desde o uso exclusivista e competitivo dos bens materiais ao seu uso compartido, fraterno,  desde a escravitude á liberdade. María, a revolucionaria. María, a toda de Deus. María, a toda do pobo, a toda nosa.